Inleiding
Uit onderzoek blijkt dat mensen uit etnische minderheidsgroepen doorgaans minder gokken dan blanke mensen. Desalniettemin lopen zij een hoger risico op schade door gokken en zoeken ze minder vaak hulp.
Persoonlijk verhaal van Kiki Marriott
Op een grauwe decemberochtend twee jaar geleden verliet Kiki Marriott haar appartement en begon te lopen. Het was 5 uur ’s ochtends, en ze was op weg naar het station.
“Ik was op dat moment gevoelloos,” vertelt ze. “Ik voelde me zo uitgeput door het proberen te overleven, gewoon bestaande… heel erg eenzaam en geïsoleerd, zonder te weten waar ik naartoe moest.”
Ze zat vast in een vicieuze cirkel van verslaving: de hele dag gokken, gebruik van cocaïne voor de maximale kick.
“Ik zat op het station en dacht aan mijn dochter, aan de fouten die ik in het verleden had gemaakt, en voelde dat ik dit leven niet meer wilde leiden.”
Ze wachtte op haar eerste trein, maar die was te laat. Toen besloot ze haar gedachten te veranderen.
In plaats van haar eigen leven te beëindigen, koos ze ervoor hulp te zoeken. Wat ze op die weg van herstel zou ontdekken, schokte haar echter.
“Ik realiseerde me dat er niemand leek te zijn die op me leek, die klonk zoals ik. Toen ging het door me heen dat ik niet de enige zwarte vrouw kon zijn die kampt met gok- of cocaïneverslaving.”
Raciale ongelijkheid en stigma
Onderzoek laat zien dat mensen met een etnische achtergrond minder gokken dan witte mensen, maar dat zij wel vaker schade ondervinden van gokken. Ondanks dat zoeken ze vaak geen hulp.
Statistieken van YouGov, gedeeld met Sky News, geven inzicht in waarom dit het geval is. Een enquête onder 4.000 volwassenen voor GamCare, dat de Nationale Gokhelplijn beheert, toont aan dat twee derde van de etnische minderheidsgroepen die het afgelopen jaar hebben gegokt, meer geld uitgaven dan gepland. Dit is twee keer zoveel als bij de witte respondenten.
Ze waren ook meer dan twee keer zo geneigd hun gokgedrag te verstoppen, en bijna drie keer zo vaak druk met gevoelens van schuld.
Kiki is niet verrast. “Voor mij, uit een zwarte gemeenschap, blijft wat er binnen gebeurt vaak achter gesloten deuren,” zegt ze. “Je houdt je mond, en regelt je zaken zelf.”
Toen ze nadacht over hoe een gokverslaafde eruitziet, zag ze iemand zoals zijzelf niet. “Ik dacht dat het iets was van oude witte mannen — dat ze naar de bookmaker gingen, een drankje deden en wedden.”
Dharmi Kapadia, een senior sociologiedocent aan de Universiteit van Manchester, die zich richt op raciale ongelijkheid, denkt dat er meer aan de hand is dan alleen culturele druk. “De uitleg dat stigma de oorzaak is, wordt vaak aangevoerd,” zegt ze. “Wat belangrijker blijkt te zijn, is dat mensen niet willen helpen zoeken vanwege eerdere racistische behandeling bij andere overheidsdiensten, zoals de huisarts.”
Herstel en verandering
Kiki voelde het stigma heel echt en verborg daarom haar gedrag. “Ik heb trauma meegemaakt, ik ben seksueel misbruikt als kind,” vertelt ze. “Naarmate de jaren verstreken, heeft een traumatische gebeurtenis in mijn familie mijn levensdynamiek veranderd, en toen ben ik overgestapt van krasloten naar online slots.”
Ze raakte verslaafd: 24/7 gokken, haar uitkeringen besteden aan kleine inzetten op online slots en geld lenen van mensen om haar verslaving te financieren. Haar dochter verhuisde op 15-jarige leeftijd uit huis, en dat bracht de situatie verder in een stroomversnelling.
“Toen alles escaleerde, had ik geen verantwoordelijkheden meer om me netjes te gedragen,” zegt Kiki. “Eerder moesten basiszaken zoals gas, water, en voedsel geregeld worden. Toen zat ik alleen nog maar in mijn slaapkamer, heel eenzaam.”
Op dat moment belde ze de Nationale Gokhelpline. “Voor het eerst in mijn leven was ik volledig eerlijk over alles wat ik deed — de leugens, de manipulatie, de geheimhouding. Ik wilde echt veranderen, ik moest veranderen.”
Ondersteuning voor vrouwen en het gebrek daaraan
Na haar herstelproces onderging Kiki voortdurende therapie, inclusief een zes weken durend verblijf in een kliniek. Tijdens haar terugreis in de taxi belde haar telefoon. Het was Lisa Walker, een vrouw die haar gokverslaving kende. Zij had 127.000 pond gewonnen met poker op haar 29e, maar alles verloren en raakte dakloos met haar jonge kinderen.
Toen Lisa hulp zocht, voelde ze zich anders. Ze liep een Gamblers Anonymous-vergadering binnen en merkte dat ze één van slechts twee vrouwen in een kamer met 35 mannen was.
“Waar zijn al die vrouwen?” vraagt Lisa zich af. “Ik kan niet de enige vrouw ter wereld zijn met een gokverslaving, dus dat zette me aan het denken—welke diensten bestaan er voor vrouwen?”
In april 2022 richtte Lisa daarom een steunregeling op voor vrouwelijke gokkers. Sindsdien heeft ze bijna 250 vrouwen geholpen, maar slechts vier van hen waren niet-wit. Eén van die vier was Kiki.
De moeilijkheid van het verbergen
“Het verbaast me echt… Waarom zoeken ze geen ondersteuning? Is het schaamte? Is het stigma?” vraagt Lisa zich af. Een ander probleem is dat het heel makkelijk is om het gokgedrag te verzwijgen.
“Vanochtend op de trein, 90% van de mensen is op hun telefoon, en we weten niet of ze slots spelen,” zegt Lisa. “Ik zou hier nu kunnen zitten en me aanmelden bij 50 online casino’s, en waarschijnlijk meer dan duizend gratis spins krijgen. Het is 24 uur per dag mogelijk.”
Kiki’s appartement in Woolwich, waar ze ooit niet eens naar de badkamer kon zonder te gokken, is nu de plek waar ze haar eigen online peer-mentoring groepen runt. “Het gevoel van begrijpen en erkend worden, voor je ervaringen, voor hoe je bent opgegroeid… Het hebben van iemand die op jou lijkt, die hetzelfde culturele kader deelt, is uiterst belangrijk om je ernstig begrepen en erkend te laten voelen,” legt ze uit.
Toekomst en herstel
Kiki zal levenslang ondersteuning nodig hebben om haar verslaving onder controle te houden, maar ze heeft een duidelijk doel, net als Lisa:
“Mijn focus ligt op het helpen van anderen, hen te versterken en te laten zien dat er licht is na zoveel duisternis… dat je geen slachtoffer hoeft te blijven van je omstandigheden, maar dat je kunt kiezen om te groeien, ervan te leren en te helen,” zegt ze.
Voor Kiki was er veel op het spel. “Het was of ik zou sterven, of ik zou een vrouw en moeder worden waar mijn dochter weer naar kon terugkeren en respect voor kon hebben.”
Dat is nu gebeurd. Haar dochter is 19 jaar oud. “We hebben vandaag een geweldige relatie. Ik heb volledige verantwoordelijkheid genomen voor mijn fouten,” aldus Kiki. “Ze is enorm trots op waar ik nu ben.”
Meer dan ze twee jaar geleden had durven dromen, en haar grootste wens nu is andere mensen te helpen ontsnappen aan de eindeloze cyclus van verslaving.
Voor iedereen die emotioneel worstelt of suïcidaal is, is er hulp beschikbaar. In het Verenigd Koninkrijk kunnen ze contact opnemen met Samaritans via 116 123 of mailen naar [email protected]. In de VS kunnen ze bellen met de lokale Samaritans-afdeling of met 1 (800) 273-TALK om ondersteuning te krijgen.
