De nasleep van de brand en de impact op de gemeenschap
De zeven door brand zwaar aangelichte torens liggen nu stil en stilzwijgend. De brand is eindelijk geblust, en de vurige vlammen zijn uitgedoofd. Op vrijdag 28 november 2025 om 17:53 uur, lokale tijd, staan de bewoners stil bij de verwoesting die hun stad heeft getroffen.
Wat doe je, hoe breng je je tijd door, wanneer je alles hebt verloren? Dit dilemma stond vandaag centraal voor duizenden inwoners van Hong Kong. Over het algemeen leek het alsof velen ervoor kozen dicht bij de plek van het ongeluk te blijven, in afwachting van nieuws of om troost te zoeken onder elkaar.
De reactie van de gemeenschap en de emoties
Het plein dat inmiddels het hart van de gemeenschap vormt, was gevuld met verwarring, verdriet en boosheid. Velen doorzocht de hopen kleding, dekens en andere benodigdheden die werden aangevoerd als hulp. Sommigen zaten gewoon neer en keken toe, met lege en gechoqueerde blikken.
De zwarte, stil geworden torens tekenen het schouwspel dat zich boven hen afspeelt. De brandwonden op de gebouwen getuigen van de vernieling. Toch blijven enkele kwetsbare mensen mogelijk nog binnen en wordt er vol verwachting gewacht op nieuws over vermisten, met een ondragelijke spanning tot gevolg.
“Zelfs als ze er niet meer zijn, ik wil het gewoon weten,” roept de heer Lau, wiens ouders, op leeftijd, 27 verdiepingen hoger woonden. Zijn verdriet is ongecontroleerd en onverminderd. “Ik wil John Lee, de hoogste functionaris van Hong Kong, vragen: wat ben je eigenlijk aan het doen? Alles wat je deed was rondlopen en persconferenties geven. Hoe zit het met ons?”
Zijn vragen weerspiegelen een opvallende verandering in de sfeer: er ontstaat spanning, angst en zelfs boosheid onder de bewoners.
Ongenode gasten en de beschuldigingen aan de overheid
De woede richt zich niet alleen op het bouwbedrijf dat recentelijk aan het renoveren was en waarvan wordt gedacht dat zij risico’s hebben genomen door versneld en zonder voldoende controle te werken. Veel inwoners vermoeden dat de Chinese overheid achter de schermen niet streng genoeg toezicht houdt op de veiligheidsnormen.
Zij verzetten zich tegen het gebrek aan daadkracht en het uitblijven van adequate controle op problemen zoals overbevolking en de slechte naleving van bouwveiligheid. Volgens velen wordt er vooral gefocust op het afwenden van de beschuldigingen in plaats van het aanpakken van de onderliggende oorzaken.
“Bij elk bouwonderhoud zijn er klachten, maar die worden altijd onderdrukt,” zegt een local die in de buurt woont. Ik vraag of er sprake is van corruptie. Hij antwoordt resoluut: “Absoluut.”
Een opvallend punt van discussie is de overmatige aandacht voor het bamboe scaffolding, dat zelfs als cultureel erfgoed wordt beschouwd. Dit type steiger wordt langzaamaan uit gefaseerd, maar door de media wordt het gebruikt als afleiding voor andere tekortkomingen.
Conflicten onder vrijwilligers en de restricties op massabijeenkomsten
Ook interne spanningen tussen verschillende groepen vrijwilligers zijn opvallend. Er vonden twee afzonderlijke verhitte discussies plaats waarbij lokale actiegroepen beschuldigingen uitwisselden, onder andere dat sommige leden van overheidsgelinkte groepen probeerden controle over de situatie te krijgen en de credits te innen.
In het verleden zouden er waarschijnlijk herdenkingswake’s en bijeenkomsten zijn gehouden. Sinds de grote repressie van de pro-democratiebewegingen in 2019 is het organiseren van massale samenkomsten echter uiterst riskant, zelfs om de slachtoffers te herdenken.
De gevoelens en de frustraties die uit die periode voortvloeien, blijven duidelijk aanwezig. Hoewel het een menselijke tragedie betreft, kunnen de politieke consequenties ervan niet worden genegeerd.
