Verhalen van Sky News-correspondenten
Het afgelopen jaar werd gekenmerkt door grote turbulentie. Oorlogen laaiden op of werden erger, internationale crises verdiepten zich, maar er waren ook momenten van helderheid en doorbraak. Sky News-correspondenten waren het hele jaar door ter plaatse, en geven nu hun persoonlijke observaties en inzichten over wat zij hebben meegemaakt en waarom dat relevant is.
Adam Parsons over zijn ervaring in Gaza
Adam Parsons, gespecialiseerd in het Midden-Oosten, blikt terug op zijn eerste bezoek aan Gaza. Hij herinnerde zich vooral de eerste keer dat hij de enclave betrad – een gebied dat verscheurd wordt door oorlog. De Israëlische militaire macht nam journalisten mee naar Tel el-Hawa, een buitenwijk van Gaza-Stad, waar zij de wanhoop en het geweld konden ervaren onder strikte controle. Ondanks de beperkingen die hen werden opgelegd, was het een indrukwekkende ervaring.
De reis begon met het vervoer in Hummers, waarna het overging in bepantserde autocars. Bij aankomst opende de deur zich en de harde geluiden van explosies en het geschreeuw van geweerschoten weerklonken in de omgeving. Mensen waarschuwden voor snipers, en verlaten bezittingen lagen verspreid over de straat. Wat bijblijft, is de enorme verwoesting: een landschap van grijze stof, ruïnes en verbrijzelde gebouwen. Daarnaast viel de afwezige aanwezigheid van leven op. Er waren geen burgers, geen dieren, geen bloemen, geen gras en zelfs geen vogels zichtbaar in de lucht.
Stuart Ramsay over de veranderingen in Syrië
Stuart Ramsay, hoofdcorrespondent, beschrijft zijn ervaringen met de evolutie van Syrië. Hij schetst hoe het land, dat ooit in oorlog was met Bashar al-Assad als president, nu probeert te herstellen nadat hij uitgeschakeld werd. Ramsay volgt Syrië sinds 2011, toen hij tijdens de Arabische Lente een van de weinige journalisten was die verslag uitbrachten uit rebellengebieden. Hij ontmoette talloze gewone mensen die probeerden verandering teweeg te brengen in hun land.
Na die veranderingen bleef het verslaggeven complex en gevaarlijk. Ramsay’s verhalen betroffen onder meer gewelddadige sektarische conflicten aan de Middellandse Zeekust, het bloedige regime van Assad dat mensen martelde en vermoordde, en de pijn van families die naar vermiste geliefden zochten. Toch waren er ook momenten van vreugde: Syriërs waren getuige van het einde van de dictatuur die 50 jaar had geduurd, en begonnen zich op hun gemak te voelen bij hun nieuwe vrijheid.
Voor Ramsay was het een keerpunt dat hij nu vrij door Damascus kon lopen, in restaurants kon eten en in normale verkeersomstandigheden rijden, zonder de angst voor onderdrukking. Die vrijheid was een belangrijke ervaring voor hem, en hij benadrukt dat Syriërs nog steeds worstelen met vele problemen, zowel intern als extern, met een internationale gemeenschap die toeziend toekijkt en probeert te voorkomen dat het land terugvalt in chaos. Een vriend in Syrië schreef hem een bericht op de dag dat Assad viel: “We leven onze beste dagen in Syrië, en vieren de bevrijding. We zullen ons land heropbouwen, kom het zien.” Ramsay’s reactie was simpel: “Ik zal,” en hij plant dat ook echt te doen.
Tom Parmenter over de immigratie-kwestie
Het debat over immigratie in het Verenigd Koninkrijk verscherpte zich in 2025. Na de seksuele aanranding van een 14-jarig meisje in Epping in juli, ontstonden er felle en soms gewelddadige protesten. Aanvankelijk waren die buiten het Bell Hotel in Epping, waar de verdachte, Ethiopian Hadush Kebatu, die enige dagen eerder op een kleine boot was gearriveerd, werd vastgehouden. Al snel volgden demonstraties voor andere asielhotels en georganiseerde tegenprotesten. Sommige groepen hingen nationale vlaggen op, terwijl anderen het gevoel van een vijandige omgeving versterkten.
Racistische incidenten namen toe en mensen voelden zich onveilig, mede doordat ze niet wisten wie er in hun gemeenschap woonde. Politici die de protesten reduceerden tot “rechtsradicaal gedrag”, zagen niet het volledige plaatje. De situatie leidde zelfs tot absurde episodes: de man die de protesten ontketende, werd per ongeluk vrijgelaten uit de gevangenis. Een landelijke zoekactie volgde, en uiteindelijk werd hij gearresteerd en teruggestuurd naar Ethiopië. Opmerkelijk was dat dit niet een eenmalig incident was: het onderfinancierde gevangenissysteem had een alarmerend aantal inheemse gevangenen laten ontsnappen.
In november werden twee andere opsporingsacties gevolgd: een gedetineerde keerde vrijwillig terug, terwijl een Algerijnse zedendader twee weken lang op de vlucht was. Sky News volgde hem op de voet, totdat hij werd gearresteerd. Tijdens de arrestatie uitte hij verbaal verzet: “Het is niet mijn schuld!”
Yousra Elbagir over haar confrontatie met Marjorie Taylor Greene
Yousra Elbagir, Amerika-correspondent, beschrijft haar meest opmerkelijke gebeurtenis van het jaar: haar ontmoeting met Marjorie Taylor Greene. Ze stond in het Capitool toen de congresswoman haar uitschold en zei dat ze “terug moest naar [haar] eigen land”. Het incident draaide om Signalgate, een controverse over het gebruik van het onveilige communicatieplatform Signal door hooggeplaatste functionarissen, waaronder de minister van Defensie en de vice-president, in het bespreken van militaire acties. Greene was bekend om haar pittige karakter, maar haar eruptie kwam als een schok.
Het incident ging snel viraal, vooral omdat het de veranderingen in het gedrag van politici onder Trump illustreert, waarbij de gebruikelijke normen niet altijd meer gelden. Hoewel Greene en toenmalig president Donald Trump nu partij verschillen, leek haar uitbarsting deels te worden geïnspireerd door haar oude bondgenoot. Trump, die ook een vijandige houding heeft tegenover sommige journalisten, beschuldigt hen van onder meer “domheid” en “nakertigheid”.
Yousra Elbagir over de oorlog in Soedan
In september wist het team van Yousra Elbagir eindelijk Darfur te bereiken, na twee jaar proberen. Decennia na de genocide in de vroege jaren 2000 is Darfur opnieuw getroffen door gewelddadige conflicten, nu onder de controle van de gewapende Janjaweed-milities die sterkere wapens en meer macht hebben dan ooit tevoren, onder de paraplu van de snelle steuntroepen (RSF).
Ze ontmoetten moedige mensen die zich inzetten voor kwetsbaren, en vluchtingen uit de regio hoofdstad Al Fashir, waar de RSF een belegering van 18 maanden voerden. Er werden gewaarschuwd dat de val van Al Fashir een catastrophe zou betekenen niet alleen voor de stad, maar voor heel Soedan. Een man, die het gevluchte uit de stad had overleefd en de littekens op zijn gezicht toonde, zei schijnbaar afgezonderd: “Als Al Fashir valt, valt heel Soedan.”
Later rapporteerde Elbagir over de val van Al Fashir en de massale wreedheden die volgden. Fotos en video’s tonen hoe burgers langs slagvelden werden gedood en rijkelijk getoond in promotiemateriaal van de RSF. Mensen werden opgevangen in scholen, waar ze gedwongen werden slachtoffers te begraven die geëxecuteerd waren op basis van etniciteit. De situatie veroorzaakte massacres die zo bloedig en gruwelijk waren dat er vanuit de ruimte zichtbaar was bloed en bloedsporen. De stemmen van hulpverleners, zoals die van Dr. Afaf uit Al Fashir, klonken door: “Waar is de menselijkheid van de internationale gemeenschap?”
