Deze week heeft een rapport van parlementariërs gewaarschuwd dat het Verenigd Koninkrijk geen nationaal plan heeft om zichzelf te verdedigen tegen aanvallen. Bovendien zou het land traag vooruitgaan in het aanpakken van dit probleem, ondanks dreigingen uit Rusland en China.
De Labour-parlementariër Tan Dhesi, voorzitter van de commissie, benadrukte dat er een gecoördineerde inspanning nodig is om met de samenleving te communiceren over de mate van de dreiging en wat men kan verwachten in geval van conflict.
Het rapport vermeldde ook dat er geen tekenen waren van een beloofde “nationale dialoog over defensie en veiligheid” die door Sir Keir Starmer in juni was gelanceerd.
Moet de regering zich voorbereiden op oorlog?
Wanneer gevraagd werd of de overheid het land zou moeten voorbereiden op een oorlog, antwoordde Michael Clarke dat dat precies de termen waren waarin de overheid sprak. Hij stelde dat het niet betekent dat oorlog onvermijdelijk is, maar dat er wel een grotere confrontatie op komst is.
Clarke vat samen dat de framing van de overheid erop gericht is dat we “daadwerkelijk voorbereid moeten zijn op oorlog binnen de komende vijf tot tien jaar om het te kunnen afschrikken”.
Hij benadrukt dat we op een “zeer ongemakkelijke weg” zijn, maar dat de Rusland waarmee Europa geconfronteerd wordt, niet zal instemmen met een nieuwe regeling. Het moet worden weerstaan.
De doctrines van NATO en Rusland
Clarke legt uit: “De NATO-doctrine is ‘vrede door kracht’. De Russische doctrine is ‘vrede door angst’.” Hij vervolgt dat alles wordt opgegeven wat betreft vreedzaam samenleven. Rusland blijft pushen en pushen, en de huidige confrontatie wordt als onvermijdelijk gezien.
De auteur stelt dat de Britse en NAVO-planners in het algemeen ervan uitgaan dat ze “echt voorbereid moeten zijn op oorlog binnen de komende vijf tot tien jaar om deze te kunnen afschrikken”.
Hoe wordt oorlogsklaarheid verzekerd?
Momenteel, erkent Clarke, is het Verenigd Koninkrijk niet goed voorbereid. De meeste NAVO-landen trouwens ook niet, behalve enkele zoals Finland.
Clarke wijst erop dat de NAVO haar begrip van militaire allianties heeft veranderd: terwijl historische coalities vooral beloofden elkaar te ondersteunen bij oorlog, verbindt NATO zich nu ertoe voldoende troepen paraat te hebben om op elk moment oorlog te kunnen voeren. Deze verandering kwam voort uit de Koude Oorlog, waarin er weinig tijd was voor grootschalige mobilisatie.
Volgens Clarke wordt het gewonnen of verloren van een oorlog volgens de starting conditions, dat wil zeggen, de toestand bij het begin van het conflict.
Defensiebudget en militaire kracht
De defensie-uitgaven van het Verenigd Koninkrijk lagen tijdens de Koude Oorlog tot 10% van het BBP, en rond 4% aan het eind ervan, meldt Clarke. Tegenwoordig ligt het onder de 3%, maar het zou in 2035 moeten stijgen tot 3,5%.
Daarnaast handhaafde het VK een standing army van ongeveer 180.000 soldaten, waarvan ongeveer 60.000 gestationeerd waren in Duitsland — hetzelfde als de totale grootte van het leger van het Verenigd Koninkrijk vandaag.
