Wat begint als een doodgewone ochtend op het Franse platteland, verandert plots in een verhaal waar half Europa over praat. Michel Dupont – lees: nuchtere boer, 52 jaar en al decennia thuis in de heuvels van de Auvergne – deed op 18 juni 2025 een ontdekking waarmee menig Nederlander direct het vliegtuig naar Parijs zou pakken. Maar in plaats van eindelijk met pensioen te kunnen, leverde zijn gouden vondst vooral hoofdpijn en gedoe op.
Hoe een boerenleven op z’n kop zette door één glinsterende steen
Michel kende elke vierkante meter van zijn land – koeien voeren, sloten graven, praten over slecht weer op de markt in Clermont-Ferrand. Dus toen hij een opvallende schittering in de beek zag, was zijn nieuwsgierigheid direct gewekt. Even graven, wat modder opzij – en plots had hij een goudklomp ter grootte van een walnoot in zijn hand. Er volgden er meer. Niet dat hij meteen in polonaise de dorpskroeg indook…
Van dorpsgeheim tot nationaal nieuws
Michel besloot geen risico te nemen en belde een stel geologen van de Universiteit van Lyon. Zij konden hun ogen niet geloven: op zijn erf bleek een goudader te lopen ter waarde van ruim 4 miljard euro. Natuurlijk was het dorpje even in rep en roer. Journalisten aan de poort, buurtkinderen op zoek naar ‘goud’, zelfs BN’ers doken op: ‘het wonder van de Auvergne’ – zo werd het nieuws online genoemd.
Een Frans trekje: de bodem is van de staat, niet van uzelf
Pas veel later ontdekte Michel dat in Frankrijk de grond wél van u is, maar alles wat daaronder zit – mineralen, schatten – officieel eigendom van de overheid blijft. Goud? Hoort bij de staat. Zelfs als u het zélf vindt op eigen akker. Ja, er is een verplichte vergoeding voor de vinder, maar die is… minimaal: 0,5% van de waarde. In het geval van Michel: een ferme 20 miljoen euro, maar lang niet die 4 miljard waar u van droomt als u in bed ligt.
De bureaucratie slaat toe: ‘even wachten, monsieur Dupont’
Terwijl Michel nog bijkwam van de ontdekking, werd zijn erf in beslag genomen voor onderzoek. Er stonden ineens ambtenaren, camera’s en milieudeskundigen aan de poort. Lichte paniek – zijn koeien konden niet meer op het veld, het erf werd afgesloten, zijn boerderij werd zelfs tijdelijk bewaakt. De autoriteiten meldden dat niemand iets mocht doen totdat duidelijk werd wat de impact op natuur en economie zou zijn.
De praktijk: zo werkt het in Frankrijk (en een beetje in Nederland)
- Grond in privébezit = uw eigendom
- Mineralen (bijvoorbeeld goud, ertsen, olie) = eigendom van de staat
- Vinder ontvangt klein percentage van de opbrengst (in Frankrijk standaard 0,5%)
- Autoriteiten beslissen hoe en wanneer er eventueel gedolven wordt
- Tijdelijk geen toegang tot erf of gebruik van de grond tijdens onderzoek
De wrange realiteit voor Michel
Het leven van Dupont kwam abrupt tot stilstand: zijn bankrekening bleef zoals-ie was, de mediahype ebde weg en het wachten begon. Ondertussen mocht hij zijn land niet bewerken en niemand wist hoelang die ‘tijdelijke’ maatregelen gingen duren – in Frankrijk kunnen milieustudies jaren voortslepen. Voor Michel blijft het hopen op helderheid, al lijkt de kans klein dat hij ooit écht rijk wordt van zijn sudderend goud. Over een kafkaësk drama gesproken.
Kernles voor Nederlanders
Twijfelt u nog over emigreren naar Frankrijk om daar een landhuis te kopen en ‘rijk’ te worden van de aarde? Check dan vooral eerst de lokale regels voor delfstoffen – in Nederland zijn we niet veel soepeler. Misschien tóch fijner: gewoon sparen voor een stroopwafel uit de Jumbo om de hoek en dromen van goud. Of, voor de durfals: zelf zoeken op plekken als de Veluwe, wie weet ligt er toch nog een Limburgse klomp te blinken.
Wist u dat? De regels rondom bodemschatten in Europa verschillen per land, maar meestal geldt: de staat pikt het grootste deel in — dus denk twee keer na voordat u uw tuin omspit op zoek naar een fortuin.
