De emotionele getuigenis van Susan Everard
Op een duidelijke en aangrijpende wijze heeft Susan Everard haar gevoelens gedeeld tijdens de Angiolini-onderzoek, dat de dood van haar dochter, Sarah Everard, onderzoekt. Ze sprak over de voortdurende innerlijke strijd die haar teisterde sinds het tragische verlies. Sarah, die op 3 maart 2021 op 33-jarige leeftijd werd ontvoerd, verkracht en vermoord door Wayne Couzens, werd door haar moeder beschreven als iemand wiens laatste uren nog altijd een bron van ’nachtmerries’ vormen.
In haar verklaring benadrukte Susan dat ze probeert niet door haar verdriet te worden gedefinieerd, hoewel haar verlies diep sits. Ze vertelde dat haar uiterlijke leven voortgaat zoals altijd, maar dat er innerlijk een groot verdriet huisvest. Voor haar en haar familie is de pijn zichtbaar geworden door de leegte die Sarah achterlaat. Het verlies heeft een diepe impact op de gezinsdynamiek en hun toekomstplannen.
De impact van haar verlies en de reactie van haar omgeving
Haar woorden illustreren hoe omstanders, ook al maken ze het goed, niet kunnen begrijpen hoeveel schade het verlies heeft aangebracht. Mensen die haar kennen, handelen altijd met vriendelijkheid en tonen steun, wat veel betekent voor het helingsproces. Susan erkent dat ze niet de enigen zijn die een kind hebben verloren en dat er een gedeelde pijn is onder ouders in vergelijkbare situaties.
Na vier jaar wordt de shock van Sarah’s dood minder intens, maar de gevoelens van verlies en wat had kunnen zijn, blijven onvermijdelijk. Haar moeder beschrijft hoe alles wat normaal was, nu verloren lijkt. Er zullen geen bruiloft, geen kleinkinderen of familiefeesten plaatsvinden in de toekomst.
De voortdurende emotionele strijd en herinneringen
Volgens Susan is ze voortdurend in een toestand van emotionele turbulentie: van verdriet tot woede, van paniek tot schuldgevoelens en gevoelloosheid. Hoewel de gevoelens in de loop van de tijd minder intens worden en zich vaker over langere perioden uitstrekken, blijven de herinneringen pijnlijk, vooral die aan haar laatste uren.
Ze uit haar onvermogen om haar moeder te herinneren zonder de horror van haar laatste momenten te associëren. De gedachte aan wat Sarah heeft moeten doorstaan, blijft haar dag en nacht kwellen. Hoewel ze haar in haar hart blijft herinneren, wordt de persoonlijke vreugde getemperd door het verlies.
De nasleep en de oproep tot actie
De enquête onder leiding van Lady Elish Angiolini, voormalig procureur-generaal van Schotland, deed een dringende oproep tot snelle en doortastende maatregelen. Het rapport onderstreept de noodzaak om verdere gewelddadige en seksuele aanvallen op vrouwen en meisjes te voorkomen. Volgens haar is er nooit een beter moment om actie te ondernemen dan nu, vooral omdat levens op het spel staan.
