Een treinreis van drie uur bracht onverwachts een fel debat op gang over hoe tolerant wij als samenleving eigenlijk nog zijn tegenover kinderen. Volgens de vader gedroegen zijn zoons zich rustig, maar een medepassagier reageerde tóch geprikkeld. Waarom raakt de aanwezigheid van kinderen bij sommigen zo’n gevoelige snaar?
Een klein incident, grote frustratie: wat gebeurde er op de trein van Rome naar Milaan?
Het is vrijdagmiddag 12 juni 2025 op de Italo 9940. Een vader reist samen met zijn zesjarige Giacomo en zevenjarige Filippo van Rome naar Milaan. Wat gebeurt er? Zes jaar geleden was het waarschijnlijk onopgemerkt gebleven: de jongens luisteren zachtjes naar een luisterboek, spelen Uno, tekenen, gaan af en toe naar het toilet. De een slaapt zelfs een groot deel van de reis. Toch – bij aankomst op Milano Centrale – barst de bom.
Een reiziger die verder reist naar Turijn tikt plotseling geïrriteerd op tafel. “Ik heb het drie uur moeten verduren!” moppert hij, zichtbaar geërgerd omdat Giacomo bij het opstaan per ongeluk zijn voet aanraakte. De vader schrijft later: “Met een theatrale beweging veegde hij zijn broek af, alsof hij besmet was.” Het ging hem niet alleen om de kinderen: “Ouders wéten tegenwoordig niet meer hoe ze ermee om moeten gaan”, voegde hij toe. De vader bleef achter met een wrang gevoel. hij vraagt zich af: “Als de drempel voor wat we kunnen verdragen zo laag ligt, verdienen we dan überhaupt nog openbare ruimte met kinderen, of liever totale stilte?”
Waar komt deze intolerantie vandaan? Een expert aan het woord
De Italiaanse krant sprak over het incident met psycholoog en psychotherapeut Michele Facci. Zijn oordeel? Het verhaal heeft twee kanten. “Ouders staan er tegenwoordig vaker alleen voor, zijn vermoeider, krijgen minder hulp. Tegelijkertijd is de tolerantie van volwassenen naar kinderen toe hard achteruit gegaan”, aldus Facci.
En het is waar — we verlangen steeds meer rust en comfort. “We vervangen onze ouderlijke ‘lange adem’ soms simpelweg door een tablet of smartphone als snel zoethoudertje.” Volgens Facci leidt dit tot een bredere trend: “Onze samenleving wordt steeds individualistischer. We proberen het ‘probleem’ van kinderen op te lossen door ze te vermijden — of zelfs geen kinderen te krijgen.”
Zijn kinderen nu echt drukker, of zijn wij veranderd?
Een opvallende analyse van Facci: “Kinderen zijn niet ‘slechter’ dan vroeger. Het brein van de mens verlangt zelfs stimulatie. Maar kinderen groeien op in een digitale achtbaan, vaak zonder handvatten of begeleiding. Gevolg: zij vinden het lastiger om met frustraties om te gaan, en reageren sneller impulsief op problemen.”
Is dit dan een epidemie van ‘lastige kinderen’? Helemaal niet — volgens de psycholoog zien we gewoon vaker wat er altijd al was, én zijn ouders vermoeider dan ooit door het gebrek aan sociale vangnetten zoals opa’s, oma’s en buren. “Wat we missen? Meer structurele ondersteuning, beleid dat gezinnen helpt en investeert in voorzieningen — en minder snelle digitale lapmiddelen.”
Zijn wij vergeten dat we zelf ooit kind waren?
Facci benoemt een pijnlijk paradoxaal inzicht: “We voelen meer empathie voor volwassenen — zij lijken op ons. Maar dat we zelf ook kind zijn geweest, dat vergeten we vaak.” Sterker nog: “Een kind van nu lijkt in weinig op wijzelf, twintig of dertig jaar geleden. Alles is anders — contact met andere mensen, grenzen, omgang met frustratie.”
Hoe brengen we nuance en empathie terug?
- Geef het goede voorbeeld. Kinderen spiegelen ons gedrag — en eerlijk is eerlijk, volwassenen schieten zelf vaak tekort.
- Leer basisvaardigheden bij. Ouder-zijn vraagt voorbereiding. Door vernieuwde kennis en praktische opvoedingstechnieken vergroten we ons begrip en geduld.
- Gebruik technologie met verstand. Demoniseer smartphones niet, maar wees je bewust van je eigen voorbeeldrol en geef kinderen niet klakkeloos een scherm als quick fix.
Facci sluit af: “De sleutel? Investeren in steun voor gezinnen en rolmodellen die laten zien dat empathie en flexibiliteit belangrijk blijven. Alleen zo lossen we deze sociale kortsluiting samen op.”
Praktische tips voor reizen met kinderen — en voor de medereiziger
- Voor ouders: Bereid kinderen voor — maak duidelijke afspraken en neem (ouderwetse!) spelletjes mee. Neem ook tijd voor hun emoties onderweg.
- Voor andere reizigers: Even slikken — maar een glimlach of vriendelijk woord helpt soms meer dan mopperen. Wie weet wordt uw dag er zelfs gezelliger van.
- Voor iedereen: Onthoud: in een land als Nederland — van NS-treinen tot Blijdorp — hoort iedereen erbij. Misschien ligt je grens lager dan vroeger, maar zelfs in een stampvolle Intercity is ruimte voor een beetje menselijkheid.
En als u zich toch geërgerd voelt — stap dan gerust uit, neem een koffie bij Douwe Egberts op het station en kijk eens goed om u heen. Want misschien bent u zelf ooit het kind geweest dat niet stil kon zitten in de trein naar oma.
