Verdict en achtergrond
Hakyung Lee, geboren in Zuid-Korea, is in september veroordeeld nadat zij toegaf dat zij antidepressiva had gebruikt om haar twee kinderen, van zes en acht jaar oud, in 2018 te doden. Haar lichaam werd meer dan drie jaar later gevonden in koffers in een verlaten opslagunit.
De lichamen werden ontdekt toen de nieuwe eigenaren de inhoud gingen sorteren na de aankoop via een online veiling in augustus 2022. Lee, een burger van Nieuw-Zeeland, had financiële problemen en stopte met het betalen van de huur voor de opslagunit in Auckland.
De arrestatie en rechtszaak
In late 2022 werd Lee uitgeleverd aan Nieuw-Zeeland, nadat zij kort na de moorden naar Zuid-Korea was gevlucht en haar naam had veranderd. Haar advocaten beweerden dat de moorden plaatsvonden nadat zij “in waanzin was geraakt” na het overlijden van haar echtgenoot in 2017, en zij voerden aan dat een levenslange straf onrechtvaardig zou zijn vanwege haar psychische toestand.
Volgens de New Zealand Herald was er echter geen bewijs dat Lee op dat moment suïcidaal was. Rechter Geoffrey Venning weigerde te kiezen voor een mildere straf, maar stemde toe in verplichte behandeling in een beveiligde psychiatrische inrichting, op voorwaarde dat Lee zou terugkeren naar de gevangenis zodra zij psychisch weer geschikt zou zijn.
Rechterlijke uitspraak en gevolgen
De rechter verklaarde tegen Lee: “Je wist dat je acties moreel verkeerd waren… misschien kon je het niet verdragen dat je kinderen je keer op keer herinnerden aan je gelukkige verleden.”
Hij veroordeelde haar tot levenslange gevangenisstraf en bepaalde dat zij minimaal 17 jaar termijngrens zonder voorwaardelijke vrijlating moet uitzitten.
Reacties en nabestaanden
Detective-inspecteur Tofilau Faamanuia Va’aelua zei: “Yuna en Minu zouden vandaag 16 en 13 jaar oud zijn. Onze gedachten gaan uit naar de familie in deze tragische situatie.”
Jimmy Sei Wook Jo, de oom van de kinderen, was aanwezig in de rechtbank en werd door een advocaat vertegenwoordigd. Volgens lokale berichtgeving zei hij: “Ik had nooit kunnen vermoeden dat zo’n diepe tragedie ons gezin zou treffen. Ik voel dat ik er niet voor mijn nicht en neef heb kunnen zijn.”
